Xavras Wyżryn - Jacek Dukaj

Przyznam się bez bicia - nie miałem jeszcze w ręku nowej pozycji Jacka, W kraju niewiernych, obiecuję jak najszybciej nadrobić luki i zamieścić recenzję na łamach Exlibris. Na razie, aby zachęcić do czytania prozy Jacka tych, którzy się z nią jeszcze nie zetknęli, zdecydowałem się napisać o jego książkowym debiucie - Xavras Wyżryn.

Przyznam się od razu - będzie to recenzja maksymalnie subiektywna, Dukaj jest moim ulubionym i ukochanym polskim fantastą, a ta miłość trwa od jakichś trzech lat, gdy w Wizjach Alternatywnych 2 przeczytałem jego opowiadanie Ziemia Chrystusa. Dukaj pisze fantastykę strasznie trudną i wielowymiarową. Jeśli może ona się z czymkolwiek kojarzyć jeśli chodzi o klimat i tematykę, to mi osobiście przychodzi na myśl jedynie proza Umberto Eco czy kultowe komiksy w stylu Sandmana czy Rorka Andreasa - a i tak są to skojarzenia bardzo odległe. W Xavrasie... mamy dwie mini-powieści, których lektura wydaje mi się najlepszym wstępem do świata wyobraźni Dukaja.

W pierwszej z nich otrzymujemy szokujący i niesamowicie plastyczny opis czwartego wymiaru, umiejscowiony w realiach drugiej wojny światowej. Naprawdę niesamowita rzecz, dająca dobry przykład niesamowitego talentu autora. W drugiej minipowieści, Xavras Wyżryn, otrzymujemy wyborne politicial fiction - Xavras Wyżryn, przywódca polskich partyzantów (coś a la Szamil Basajew) chce wyzwolić nasz kochany naród za pomocą atomowego rajdu na Moskwę. Możecie się burzyć albo nie, ale jeśli ktoś w odkrywaniu polskiej fantastyki poprzestał na Sapkowskim i Lemie (z całym szacunkiem dla tych panów), niech jak najszybciej splunie sobie w brodę i szuka po bibliotekach i księgarniach książek pana Dukaja.

Książek naprawdę głębokich i naprawdę trudnych, ale podczas czytania dających niesamowitą satysfakcję... Zaloguj się, aby wyłączyć tę reklamę